07.05 uur nog geen vrachtauto. Ze zijn vast iets later vertrokken.
07.10 uur, nog steeds niks te zien. De stoplichten zitten vast tegen.
07.20 uur, zouden we het verkeerd begrepen hebben? De hartslag verhoogt licht.
07.30 uur, ze hebben vast de tijd van de eerste offerte doorgekregen en komen om acht uur.
07.45 uur, zullen we toch even bellen met dat 06-nummer? Nee, wacht nog maar even tot acht uur.
08.00 uur, nog steeds niks te zien. De hartslag was al aardig verhoogd, maar stijgt nu naar zorgelijke hoogtes. We bellen het 06-nummer, maar dat gaat op voicemail.
08.05 uur, nog een keer bellen, want er is nog steeds geen vrachtwagen van het juiste formaat te zien.
08.10 uur, we proberen wanhopig het kantoor maar te bellen. Ja, het is zaterdag, maar wat moet je dan? Natuurlijk ook voicemail.
08.15 uur, met een zeer snelle pols en tranen in de ogen proberen we nog een keer het 06-nummer. Wederom voicemail. Ze komen vast niet meer, er is vast iets misgegaan met de boeking en nu zitten we hier nog zeker een week, want wie heeft de komende dagen tijd om ons te verhuizen?
08.25 uur, de telefoon gaat. Het verhuisbedrijf belt verbaasd of er nog steeds niemand is. Nee, ik zit voor mijn lol met een torenhoge hartslag, tranen in mijn ogen en zweethanden op de bank om de 5 minuten een 06-nummer te bellen...
08.30 uur, de telefoon gaat weer. Er is iets misgegaan bij het doorgeven van de tijd, maar ze komen er over 20 minuten aan. Tranen stromen alsnog, want de spanning wordt een beetje losgelaten, de hartslag komt een beetje tot rust. Appjes naar de familie die in de aanslag stond, dat ze er nu echt aankomen. Maar tot ze er zijn, zijn we toch wat sceptisch.
09.00 uur, de verhuiswagen rijdt voor.
De rest van de ochtend en een deel van de middag verloopt rustig, want als je verhuisd wordt, kan je niet veel meer doen, dan zorgen dat je niet in de weg loopt. Je zoekt dus een hoekje in je met dozen volgepropte huis, waar geen looproute ligt, waar je stilletjes kan gaan staan. Van daar bekijk je het gesjouw, het inpakken van de meubels met dekens en plastic en de communicatie van boven naar beneden.
Als de ene na de andere kamer leeg komt te staan, de stofvlokken en vlekken verwijderd zijn, komt het echte vertrek. Het is klaar, het huis is leeg, tijd om de overstap officieel te gaan maken.
Na twee en een half uur rijden komen we tegelijk bij ons nieuwe stulpje aan en begint de parade in omgekeerde volgorde.
En dan, dan staat alles ongeveer op z'n plek en het huis vol dozen.
's Avonds ga je slapen in je eigen bed, maar in een vreemd huis.
's Ochtends word je wakker tussen je eigen spullen, maar in een vreemd huis.
Een rare gewaarwording. Je woont in één keer ergens anders. Het huis is mooi, je woont daar, waar je wonen wilt. Maar alles staat anders dan je gewend bent, je looproutes zijn anders, je gewoontes moeten anders worden. Raar, je wilt graag verhuizen, maar als je dan eenmaal in je nieuwe huis zit, dan voel je je nog niet thuis en moet je je draai vinden. Alsof je volgende week de sleutel van je vakantiehuisje weer in moet leveren en weer terug moet.
Je bent in je huis, maar nog niet thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten